Bitikliğin hikayesini yazabilecek bir yer ararken çıktı karşıma. İçime sığmayan her şeyi, onu yazacağım bir blog olacak. Üzüldüğüm, üzdüğüm, boynumu büktüğüm için şimdiden özür diliyorum.
İnsanın doğasında var "bitmek"
"Bizde bittik" gibi cümleler kurmak var bir de "bizde bitirdik" gibi kısa cümle de kurmak var. Her ikisini de söyleyememek çok kötü. Her geçen gün özlemime özlem, derdime dert, acıma acı katıyorum. Farkında olmadan yavaş yavaş kopuyorum her şeyden. Sıkılıyorum, bunalıyorum ama ellimden hiçbir şey gelmiyor. Sadece kaybetmekte ustayım.
En güzel zamanlarımda vuruldum. Her şey birlikte güzelleşir fikrini benimseyen ben ve bunu yapamayan yine ben. Tarifsiz, çıkışı olmayan bir güzergah bu. Yaşı ilerlemiş kişiler daha iyi anlayabilir ya da benim gibi ağzı bağlı, gözleri kapanmış, nasihata doymuş yaşıttaşlarım da bilebilir.
Kaybımız büyük! Kendimizi kaybediyoruz